Over gevaarlijke tbs'ers

In het Haarlems dagblad wordt elke dag een stelling geplaatst waarop kan worden gestemd. De stelling op 28 maart jongstleden luidde: ‘de maatschappij zou niet als proeftuin voor gevaarlijke gekken gebruikt mogen worden. Houd de tbs’er van de straat’. 98% van de mensen stemden met deze stelling in. Eén persoon zei erover: ‘stemmingmakerij! Gevaarlijke tbs’ers worden niet op onbegeleid verlof gestuurd’.

Deze stelling werd geplaatst omdat een tbs’er, die na zijn werk niet was teruggekeerd naar de kliniek ervan werd verdacht twee mensen te hebben vermoord. Zoals bij ieder incident waarbij een tbs’er is betrokken ontstond er veel ophef, en buitelden de media over elkaar heen.

Ter verduidelijking: de tbs-maatregel is bedoeld om ernstige recidive te voorkomen, de samenleving veiliger te maken, én de tbs’er terug in de samenleving zijn leven te laten oppakken. Anders gezegd ons stelsel is er op gericht mensen na hun straf en/of behandeling terug te laten keren in de samenleving en hen een kans te geven een nieuw leven op te bouwen. Dat lukt steeds beter, maar uiteraard niet altijd. Het gaat weleens mis. Uit wetenschappelijk onderzoek is bewezen dat het aantal recidives onder (ex)tbs’ers veel lager is dan onder ex-gedetineerden. Vreemd genoeg maakt dit wetenschappelijke gegeven niets uit voor wat ‘de burger=98%’ voelt, wanneer er een incident is waarbij een tbs’er betrokken is. Een tbs’er zal niet gemakkelijk een troetelfenomeen worden zoals Holleeder vreemd genoeg wel was. Het is opmerkelijk dat wetenschappelijke onderzoek in dit soort kwesties geen invloed heeft op wat de mensen erover denken. Dat hebben we ook kunnen zien bij het Brexit-referendum in het Engeland en het Oekraïne- referendum bij ons. De feiten: over hoeveel immigranten komen er nu werkelijk het Verenigd Koninkrijk binnen en hoeveel kost dat (het valt allemaal wel mee) doen er niet toe. De mensen laten zich niet leiden door de waarheid, maar door wat zij waar vinden, en dat hoeft zoveel is wel duidelijk de waarheid helemaal niet te zijn. Zij stemmen onderbuik.

Er worden in Nederland geen gevaarlijke tbs’ers losgelaten in de samenleving. In tegendeel: de tbs’er wordt stap voor stap voorbereid om in de samenleving terug te keren en doet daar gemiddeld 8.7 jaar over. Iedere stap wordt zorgvuldig voorbereid en door het ministerie van justitie en veiligheid getoetst. Die stapjes worden heel zorgvuldig gezet en ja het is de bedoeling dat de tbs’ers weer in de maatschappij hun plek vinden: dus ook de behandelde man die veroordeeld werd vanwege pedofilie, of de vrouw die op een gruwelijke manier haar vader vermoordde. Het zijn mensen die een tweede kans verdienen. De meesten van hen slagen erin, alhoewel zij hinder en last ondervinden van hun medemensen die vergeten zijn dat zij zelf -mocht dat nodig zijn- ook graag een tweede kans zouden krijgen. Ons systeem is helaas hypocriet. Wij gunnen de tbs’ers, en de meeste psychiatrische patiënten hun tweede kans niet. Politici moeten hier iets in veranderen. Zij moeten borg staan voor de waarden die wij zeggen te belijden, maar helaas gedragen politici zich zoals die 98% van de burgers en durven zij niet het voortouw te nemen en er voor te zorgen, dat er geen tweederangs burgers bestaan. 

• Tweet